Yazalım bakalım
Dolu dolu geçen bir hafta oldu
Yıllardır Ankara'dayım alıştım artık fakat her
Bursa'ya gittiğimde aklım ailemde kalıyor
Yaşlandıklarını görüyorum annemle babamın, daha
doğrusu daha çok yaşlandığını görüyorum
Elleri, yüzleri... Belki aynı şehirde olsak da çok görüşemeyecektik
fakat bana ihtiyaçları olduğunda yanlarında olabilecektim
Bunu yazarken güldüm. Çünkü hala benim anneme
daha çok ihtiyacım var
Şöyle bir düşününce bir duygu daha var
yaşadığım: Sevilmeyi, düşünülmeyi hissetme
Korunulmayı hissetme
Ayrıca zorunlulukların bir süre kalkması, belki bir hafifleme
Bu sadece tatilin verdiği bir rahatlama aynı
zamanda
Yemek yapma zorunluluğu, çocukları okuldan alma,
ödevlerini yetiştirme, erken kalkma-erken yatma
Bir saat sıkıntının olmaması
Yine de en baskın gelen duygu sevildiğini hissetmek
Tabi ki olduğum yerde de seviliyorum fakat bu durumda benim daha çok düşünmem,
sevmem, bakmam ve korumam gerekiyor
çocuklar küçük...
Bursa'da ise böyle değil, hala en küçük benmişim
gibi anlatabiliyor muyum bilmiyorum
daha sorumluksuz gibi "sorumluksuz" kelimeye bak şimdi aklıma geldi
Az önce Normal People izliyordum, şu şarkıyı
çalıyordu ve bence bu havaya çok yakıştı
"Everything I am is yours" -Villagers
Tonla işim var gideyim, anılarımı buraya bırakıyorum
Umarım çocuklarıma hatıra kalır
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder